Το ποδήλατο έχει την τιμητική του στην ατομική έκθεση που πραγματοποιεί ο Ανδρέας Ψαράκος στον νεοσύστατο πολυχώρο CITY OF ARTS, ο οποίος αποκεντρωτικά δημιουργήθηκε στο Γαλάτσι, με στόχο την αξιοποίηση ενός από τα Ολυμπιακά Ακίνητα.
Πρόκειται για την παρουσίαση 80 έργων (με ακρυλικά και μικτή τεχνική καθώς και σχέδια με μολύβι, σινική και γλυπτά σε σιδερόβεργα, σύρμα, γύψο και papier maché), που ο καλλιτέχνης φιλοτέχνησε τα τελευταία 30 χρόνια.
Ο θεατής θα κάνει μέσα από τα έργα της έκθεσης ένα ταξίδι στο χρόνο, θα αναγνωρίσει στα έργα του καλλιτέχνη το δικό του ποδήλατο των παιδικών και εφηβικών χρόνων, άλλοτε στολισμένο και χρωματισμένο να ταξιδεύει στα όνειρα και άλλοτε απλό και μοναχικό, παρατημένο σε έναν τοίχο, στο χωριό, στο λιβάδι, στο δρόμο, με χαραγμένες επάνω του ατέλειωτες στιγμές φυγής και απόδρασης.
Η Κυρία Όλγα Δανιηλοπούλου, Ιστορικός, Κριτικός Τέχνης, αναφέρει τα εξής:
«Ο Ανδρέας Ψαράκος είναι ένας νέος ζωγράφος. Η πρόθεσή του είναι σαφής, θέλει και μπορεί να διαπραγματευτεί μνήμες και αγάπες που τον συγκινούν. Έτσι το θέμα του, το ποδήλατο έρχεται μέσα από μια ελευθερωμένη πινελιά να σταθεί μπροστά μας παριστάνοντας φαντασιωτικές στιγμές. Η χρωματική ποικιλία, χωρίς να εμφανίζει ακρότητες στην ένταση και χωρίς η πινελιά να διστάζει, δημιουργεί ένα λυρικό τοπίο.
Η φιγούρα του ποδηλάτου που στέκεται έτοιμο να ξεκινήσει τον περίπατό του, δίνει στον θεατή την απεριόριστη δυνατότητα να προσθέσει τον αναβάτη και να τον οδηγήσει όπου θέλει. Ο καλλιτέχνης και ο θεατής, μπορούν να διαλέξουν το όχημα, το χρώμα του, το στυλ του, αλλά και το ταξίδι.
Παρατηρούμε λοιπόν ένα θέμα ανοικτό σε διάλογο και γενναιόδωρο επίσης. Μια καλοστημένη ζωγραφική σύνθεση φτιάχνει μια πιθανότητα καθημερινής απόδρασης.
Κάθε είδος ζωγραφισμένης εικόνας μπορεί να μεταφέρει ιδέες και αισθήματα και στο επίπεδο αυτό η ζωγραφική του είναι καθαρή, πλασμένη στο ύφος και το υλικό από προσωπικά συστατικά.
Είναι ένα παιχνίδι αναμνήσεων που όμως σε κάθε έργο διατυπώνονται σαν ολοκληρωμένη σκηνή ενός τοπίου. Το τοπίο δεν είναι ρεαλιστικό αφού δεν έχει σκοπό να φωτογραφίσει. Μεταφέρει το παιχνίδι μιας λανθάνουσας παιδικότητας μιας όχι αποστειρωμένης νοσταλγίας, που αναμορφώνεται. Είναι τοπία που με μεγάλη ελευθεριότητα τοποθετούν μια συνάντηση αναμνήσεων γεμάτων από φυσικούς συνδυασμούς.
Η εικόνα τους είναι αποσπασματική. Είναι τεμαχισμένη από τον ασυνείδητο χώρο των εμπειριών του θεατή. Πρόκειται για μια καλλιτεχνική επιλογή στο επίπεδο του θέματος και στον τρόπο της τεχνικής διαδικασίας που περιγράφει άφοβα τις εικόνες των αναμνήσεων, κατέχοντας την εμπειρία της παραστατικής ζωγραφικής».
